- او -

چیزی شبیه به نبودن‌های کسی ...

دست به قلم که می برم جایی در سینه ام

شروع به طپیدن دوباره میکند

میشود میدان تاخت و تاز یک گله اسب وحشی...

اما این کاغذ و خودکار لعنتی عادت کرده اند

از نبودن بگویند

شاید مثل کودک و یا دیوانه ای که دروغ گفتن را بلد نیست

چیزی انگار گیر کرده در سینه ام

که از شاهرگ تنم سر می خورد به نوک انگشتانم...

-او کسی نیست –

-او- هربار که می آید گم میشود در سیاهی خودکارم...

-او – می شود شور نوشته هایم

در تلخی اشکهایم ...

-او- میشود کودک درونم

-او- میشود خیال کوچک هرشبانه ام

قد میکشد در کنج اتاقم...

-او- هرشب دستی به موهایم می کشد

میشود خورشید روزهایم ...

-او- میشود انگشت پشت پنجره ی خیالم

-او- هرصبح می رود توی آینه و مرا نگاه میکند

-او-میشود –بهار- ترین فصل زندگیم

- او- غباری میشود در قاب عکسهایم

- او- هرروز میشود انگشت اشاره مهربانی

و طرح لبخند محو بر لبهایم

-او – هر روز دلبری می کند

بر سطر سطر آبی فیروزه ی شیرین اعترافهایم ...

-او – میشود سایه ی روزهای بارانیم

نگاه مهربان چشمهایم

-او کسی نیست –

اما...

هرروز می پیچد در بغض این صدایم

-او- میشود شور و شادی خنده هایم

-او- ...

-او- ...

-او-

او هر شب می آید

در صفرترین ساعت عاشقی

در خوابهایم ...

اما من می ترسم از - تو -

می ترسم از روزی که شوی تو

پایان تمام این قصه هایم ...