یکی هست که مرا جور دیگری می خواهد ...

 من تو را خواهم نوشت

مثل صدای نرمینه ی باران  ...

مثل یک خاطره در جاده ی خیس

مثل یک پاییز دلنشین...

تورا می نویسم دیگر مثل آهنگ آرام

مثل یک شاه بیت غزلی ناب ...

کمی غیر عاقلانه تر از حد معمول دیگران

و بیشتر از بالهای سوخته و داغهای نشسته برتنم ...

من تورا خواهم نوشت

کمی آنطرف تر از تمام اشکهایی که برایت ریخته ام

کمی بالاتر از کرختی دستانم

میخواهم بنویسم تورا ...

مثل یک شب آرام ...

مثل شوق دیدن تو در شبی تاریک

مثل شوق پرواز ...

مثل عطر بهارنارنج و یاس و مریم ...

می نویسمت مثل تمام آرزوهای خوب کودکیم

مثل بی پروایی نوجوانیم ...

مثل مستی جوانیم...

اصلا بگذار تورا مست بنویسم

مثل مستی یک فرشته در بهشت

مثل موهای در هم تنیده ی مهتاب

مثل عطر گلهای شب بو در حیاط خانه پدری

مثل تمام واژه های کوچه ای پراز عطر باران...

بگذار کمی تورا آرام تربنویسم 

مثل سوسوی دلنشین نور شب تاب

مثل قطره ی باران روی یاسی نم کشیده پای دیوار

روی صورت گل سرخ ...

میخواهم تورا بنویسم برای خودم

در گوشه ی از قلبم

در شریانهای جاری در جانم...

تورا می نویسم که نشسته ای در جانم ...

 - تو - با نوشتن که تمام نمی شوی ...!!

اصلا بگذار دیگر -خودم را- برای توبنویسم ...

من باشم و تو ...

جناب خدا ...

چقدر دلم می خواهد این روزها

گوشه ای بنشینیم

یک مرثیه ی بلند بخوانیم

برای اینهمه - آدم - که بی هیچ عشقی

 کنارهم دارند

-بوی نای گندم- گرفته اند

و - طعم تلخ سیب سرخ -!!!