کاش...

جان من...
دنیا ٫ دنیا مجازیه
دنیای عکسهای بی جان
دنیای اشکهای قاب گرفته
پشت سوسوی نور بی رمق
گوشی های دل سخت...

جان من...
شاید نمیدانی که هزاران
هزار واژه و‌ حرف عقیم
پای همین دنیای لعنتی غیر واقعی خودشون رو پشت این ماس ماسک مجازی حلق آویز میکنند...

میدانی جان من ...
هر روز و شاید هر دقیقه صداها دل تنگ در سکوت حرفهای نگفته می میرند...

کاش مرا بیشتر می شناختی
کاش در خطوط در هم پیشانیم
لحظاتی غرق میشدی
و می فهمیدی که من
آدم شاید همین فردا هم
نیستم ...

کاش مرا...
کاش زنگ...

سهم بعضی ما آدمها...

یک صبح بخیر بی رمقیست...

از پشت یک جسمی بی جان...