بیاییم ساعت برای خودمان گریه کنیم...!!

فرقی هم ندارد برای آن دخترک سر چهار راه که تمام آرزوهایش را در چند جعبه آدامس ریخته و به تو‌
می فروشد باشد

یا برای چشمهای اون پیرمرد و پیرزنی که سالها به در دوخته خشک شدند....

یا دستهای لرزان مادر وقتی قاشق دارو را به زور به لبش میرساند...
یا قاب عکس پدر روی طاقچه که نگرانی را میتوان از عمق چشمانش خواند ...

بیایم هر روز گریه کنیم
برای شستن غبار
چشمهایمان ...
برای سبک کردن تمام
حرفهای نگفته مانده در
دلمان...

باید گریست برای تمام
روزهای رفته ی عمرمان
که کسی بودنمان را
قدر نمیداند...!!

هر روز باید ساعتی
گریست به احترام
خودمان ...

برای کسی که رفته و دیگه برنمیگرده...

عالی جناب خدا...

برای این روزها ؛ بی قراری تنها گزینه ایست

که می توانم برایش نام بگذاریم...

مثل همین شهریور بی قرار..‌.

که نه دله دل کندن از این تابستان را دارد

نه تاب نیامدن پاییز را...

شده ام مثل مسافری که نه دل رفتن دارم

ونه تاب ماندن...

مسافری که تمام‌خاطراتش در یک چمدان

خلاصه میشود ...

راستی عالی جناب...

اگر قرار بود انسانت با نگاه های سرد نشکند

باید او را کوه می آفریدی نه آدم !!!